Utilla

Buenos Diaz,

Zoals ik al vertelde is internet hier niet zo vanzelfsprekend als we toch een beetje gewend waren. Gelukkig kunnen we nu van tevoren ons verhaal maken, kopiëren naar de memoriestick en op de site zetten. Zo komt het dat ik nu op onze grote kamer in Isla de Ometepe, dit ligt in het zuiden van Nicaragua, onze verhaal schrijf. Het is vandaag 23 november.

Ik zal bij het begin beginnen. De laatste keer waren we vroeg opgestaan om naar de waterval te gaan. De dag erna regende het redelijk veel en kon ik mooi een verhaal schrijven. Zaterdag zijn we om 9 uur gaan wandelen, het strand af. Er blijkt nog een groter strand te zijn in Montezuma en die ontdekte ik vandaag voor het eerst. Graham (Canadees) loopt met ons mee. Al gauw worden we flink nat geregend, maar het blijkt de laatste bui voor de komende dagen. Na het eerste strand moesten we wat rotsen beklimmen om naar hetvolgende strand te komen, Long Beach. De naam zegt het al een erg lang strand. Wat gelijk opvalt zijn de gigantisch vele pelikanen. Het was laag tij en het strand was prachtig getekend door de vloedlijn. Dan de volgende partij rotsen over, ik heb nu toch spijt dat ik geen nieuwe slippers heb gekocht (Ja Fre ze zijn al kapot, Egyptische kwaliteit). Als we weer wat gelopen hebben en weer een rotspartij over moeten zien we een pad in de jungle, daar zien we weer de leuke witkopkapucijnen aapjes tegen.

Na enige tijd zien we dan eindelijk de waterval waar het allemaal omgedaan is. Een van de 7 watervallen ter wereld die in de zee eindigt. Hier badderen, zonnen, eten en drinken wat voor we weer terug gaan lopen. In de troep die we tegen komen vinden we 2 linker slippers. Dit loopt toch een stuk beter, want we hebben toch stukjes moeten rennen omdat de rotsen of zand te heet was om op te lopen.
Terug in Montezuma heb ik gelijk maar de goedkoopste flipflops (toch een leuker woord dan slippers) gekocht die ik maar kon vinden.

Maandag was het echt tijd om verder te gaan, om 8 uur zaten we al in de bus. 2 Uur in de bus en dan 1,5 uur op de boot, maar dan zijn we er nog niet. Nog 4 uur met de bus naar Liberia. Doordat de aansluiting met de boot naar de bus zo strak was hadden we lunch gemist. Je kan je voorstellen dat we uitgehongerd en moe waren.

Dit was niet de plaats van bestemmening en woensdag zaten we weer in de bus, naar de grens dit keer. Bij de grens stap je de bus uit neemt je rugzak op je rug en loopt letterlijk de grens over. Niks geen moeilijk gedoe van ´wat ga je doen hoelang blijf? Enz.enz.‘

NIGARAGUA!!!
Gelijk worden we omsingeld door geld wisselaars, ze schijnen wel een goede koers aan te houden dus wisselen we onze colones voor cordobas. We klimmen in een oude Amerikaanse schoolbus die ons ongeveer 3 kwartier later afzet bij Rivas. Hier delen we een taxi met een Braziliaan naar Puerto Jorge, waar de boot vertrekt naar Isla de Ometepe. Vanaf de boot zien we de 2 vulkanen die het eiland vormen, echt een prachtig gezicht. De wegen op het vaste land super in vergelijking met de weg hier. Hij helt af en toe zo schuin over dat ik even moet slikken, maar de kundige chauffeur heeft dit vaker gedaan.

We moeten overstappen naar een andere bus, want deze gaat niet naar de plaats waar we heen willen. De bus is overigens ook Het vervoersmiddel voor alles wat vervoerd moet worden, zakken rijst, rieten manden of stoelen. Reizen gaat hier traag maar zo zie je wel een heleboel. Ons hotel zit aan het water, s’zomers zou het aan het strand zijn, maar nu staat het water nog te hoog. Er staat een flinke wind en er zijn wat golven, heel raar want het is toch echt een zoetwatermeer. Vandaag wat gewandeld.

Fietsen lijkt ons de ideale manier om het eiland te gaan bekijken. We huren bij het hotel naast ons 2 fietsen. Het is echt hartstikke leuk, de wegen zijn grof, steil en stoffig. We moeten ons goed insmeren want de zon brandt lekker. Na ongeveer 3 kwartier breekt Thijs zijn ketting. Er zit niks anders op dan terug gaan. Een oude man ter paard vraagt ons of hij kan helpen en maakt een praatje, want helpen zit er niet in. Het wordt een leuk gespreek aangezien onze spaans niet echt veel voorsteld en zijn engels niet aan wezig is. Gelukkig is het meeste berg af en Thijs kan zijn fiets gewoon naar beneden laten rollen. Het ergste is dat we geen water hebben en erg dorstig zijn. We vragen wat water bij een wat op een restaurantje lijkt, maar ze kunnen ons niet helpen. We geven niet op en proberen het ergens anders. Er wordt geschreeuwd naar een klein jochie die ons wenkt naar hem toe te komen. Hij geeft ons een bakje met water om uit te drinken. Heerlijk, water.

De rest van de middag gaan we maar wandelen want veel vertrouwen in fietsen hebben we niet meer.
De volgende dag vertrekken we naar Managua, de hoofdstad van Nicaragua. Horloge in de tas, moneybelt om en vooral geen aandacht trekken. Dit is nogal lastig als je de enige touristen bent. Voordat de bus vertrekt wordt de bus overspoeld met verkoopsters van eten en drinken. Tijdens de reis stappen er soms een paar in om wat te verkopen en stappen even later weer uit. Leuk om te zien.
In Managua vinden we een goed hotelletje, met televisie. Ik weet het, we zijn pas 2 weken weg en willen nu al tv. Niet helemaal, want in Managua is niks te doen. Het wordt touristen afgeraden s avonds door de straten te zwerven. Niet dat we dat nu wilden doen, we zijn doodop van de reis en morgen hebben we weer een lange reis.

Dat laatste gaat helaas niet door, want Thijs heeft wat je noemt reizigersdiaree en heeft de hele nacht op de wc gezeten. Een busreis van 7 uur is dan geen goed idee. Ik probeer wel steeds wat spaans maar het blijft nog niet echt bij me hangen, maar nu moest ik wel, Thijs heeft immers medicijnen nodig. Ik naar de pharmacy met spaans woordenboekje. Ze begreep wat ik wilde hebben en ik begreep hoevaak en hoeveel hij moest innemen. Het drankje is echt griezelig, knal roze en volgens Thijs was de smaak ook zo. S´Avonds is het al wat beter en de volgende ochtend konden we de bus in.

Hier werden we blij verrast dat de bus verder reed dan we verwacht hadden. De bus is super comfortable, veel beenruimte, leuning kan ver naar achter en ze draaien tegen de verveling films. De reis ging dus lekker snel en eind van de middag waren we in San Pedro Sule, Hunduras.

Nu hoefden we nog maar een klein stukje, tenminste dat dachten we. Maar weer een storm en veel regen was er een brug ingestort en reden er maar een paar bussen die een omweg maakten. Vandaag was het verkiezingsdag en de laatste bus ging niet want er moest gefeest worden. S´Ochtends vroeg de bus in, deze hield er 4 keer mee op. De eerste keer duurde het een uur voor deze gemaakt was, maar daarna wist ie hoe hij het probleem tijdelijk kan oplossen.

Hierdoor hadden we de aansluiting met de ferry gemist. Een taxichauffeur vroeg of we sneller en goedkoper naar Utila wilden, ja natuurlijk. Hij deed ons geloven dat we met een vliegtuig gingen maar toen hij ons in de haven afzette, begrepen we dat het om een speedboot ging. Geen probleem, we moesten alleen wel wachten tot ie vol zou zijn. Dit was in een zeer korte tijd gebeurd en een uur later arriveerden we in Utila, voorlopig eindbestemming.

Onze prioriteit was Adam en Tracy te vinden. Bij de eerste duikschool mochten we onze zware rugzakken laten staan. De tweede verwees ons naar een derde en dit was de goede duikschool. Ze vertelde dat Tracy met haar instructeurs curcus bezig was en Adam waarschijnlijk thuis was, voor beide kregen we directies.

Eerst naar Tracy, maar we hadden haar net met 5 minuten gemist zeiden haar medestudenten. Op naar hun huis dan maar. Daar stapten ze net op de fiets op te lunchen. Het was gelijk weer net als in Thailand, helemaal goed. S´Avonds had Tracy allemaal mensen uitgenodigt zodat we gelijk wat mensen leerden kennen. Wij konden op de bank slapen. Helaas kunnen we er niet blijven want er is maar 1 slaapkamer. Gelukkig hebben we een huis gevonden, nu nog een baan en het is weer helemaal goed. Tracy is bijna klaar met haar examen dus hopelijk morgen feest!

Ondertussen is het weer een paar dagen verder. We hebben het feestje voor Tracy gehad en zijn druk op zoek naar werk. We zijn allebij heel enthousiast over 2 duikscholen en zij waren ook positief, duimen dus!

Fre en Tjeerd gefeliciteerd met jullie huis!
Esther, Fleur en Fre hoe is het bij big brother?
Juut, wie heeft gewonnen bij terra incognita?
Merel en Wouter kan jullie weblog niet vinden.