Instructor course

Voor ik begin wil ik even vertellen over mijn avontuur bij de dog rescue.
Inderdaad een centrum waar ze zorgen voor straat honden. Naar het goede voorbeeld van Catelijne, dacht ik laat ik ook wat vrijwilligerswerk gaan doen. Werk hebben we nog niet en de curcus begint pas over een paar dagen. Maar ja wat kan ik dan doen? Ik kwam in het maandelijkse Samui blad een advertentie tegen van de dog rescue center. Aangezien ik best bang ben voor honden, koste het wat moeite de telefoon op te pakken, maar het is gelukt en ik kan de volgende dag terecht.

In de tuin zijn tientallen blaffende honden, de moed zakt me in de schoenen, maar ik zet door. Ik loop door het hek en wordt besprongen en gebeten (niet hard hoor) door tig honden, eenmaal veilig binnen, krijg ik te horen dat ik mee kan naar een andere lokatie. Prima, want daar waren ook katten en die vind ik helemaal niet eng. Helaas ik had me vergist ook hier werd ik ontvangen door nog meer blaffende, springende en bijtende honden. Blijfen praten, daar worden ze rustig van, dacht ik bijmezelf.

Het duurde even voordat duidelijk was wat ik moets doen aangezien hier niemand een woord engels sprak. Mijn eerste opdracht was de puppies vast houden zodat ze hun vaccinatie konden krijgen met een pilletje. Dit viel mee, dit kon ik wel. Na de lunch werd het echter spannender, ik moest mee de grote hokken in. De honden water en eten geven, om vervolgens de hokken schoon te spuiten. Elke keer bleef ik achter mijn Thaise 'beschermer', maar hij vond mijn angst alleen maar grappig en probeerde me iedere keer als eerst het hok in te krijgen.

Uiteindelijk begreep ik het, deze honden wilde gewoon aandacht. Zolang ze geen enge huidziekte hadden knuffelde ik elke hond en durfde zelfs als eerst de grote hokken in.
Ik denk dat mijn grootste honden angst nu wel weg is, want ik wil wel weer een keer gaan helpen, tenminste als we niet aan het duiken zijn natuurlijk.

Eenmaal thuis vertelde Thijs dat de curcus vervroegd is. Vol goede moed lopen we 3 dagen later het klaslokaal in. De nu zo beroemde derde persoon is Peter uit Wales. Hij maakt onze lunches nog leuker door zijn verhalen van een jaar lang rond de wereld zeilen. Ondernemend type dus.

Ondertussen zijn we 6 dagen achtereenvolgens bezig met de curcus. Het is veel zwaarder dan we verwacht hadden. Niet perse de kennis die je moet hebben, maar vooral het zitten en luisteren naar de course director (onzeleraar) We moeten presentaties, demonstraties en nog meer presentaties houden. Volgende week moeten we examen doen, ik ben vooral zenuwachtig voor het theoretische gedeelte en Thijs voor niets.

O, ja de course director kwam nog even met een nieuwtje, het examen wordt gehouden op ko tao. Toch zijn nog steeds blij met ons besluit om hier op samui te blijven.

Nou ik ga nu de haaien foto's erop zetten, want erg veel vertrouwen hadden jullie er niet in, hahaha.

Veel liefs Thijs en Nicole
Ps ik zou vorige keer nog wat over ko tao vertellen, dus zal ik dat nu doen.
Duikersparadijs.